Trip 2014: Vietnam

Vietnam…
Het land van de motorbikes, rijstvelden, non la hoedjes, bamboemanden, vieze koffie, saigon bier, spring rolls, een geweldig mooie natuur , een bescheiden glimlach , een heftige geschiedenis en een bijzondere cultuur.

ij onze aankomst in Ho Chi Minh (Saigon) kwamen wij er iet wat laat achter dat het op dat moment TET (Vietnamees nieuwjaar) was. Deze hint hadden we al iets sneller kunnen opvatten nadat er in het vliegtuig non stop happy new year werd afgespeeld en we een kadootje kregen om ons een voorspoedig 2014 te wensen. Pas op het moment dat de taxi chauffeur die ons naar de binnenstad bracht ons om een belachelijk bedrag vroeg ivm met een feestdag viel het kwartje bij ons 
Leuk dachten we! Dat zou de eerste keer Nieuwjaar samen zijn.. Maar als snel kwamen we erachter dat TET ook een heleboel gedoe met zich mee brengt. Het TET festival is voor de Vietnamezen het belangrijkste festival van het jaar. De hele familie komt dan bij elkaar om het nieuwe Nieuwjaar te vieren. De Vietnamese geloven dan ook dat de overleden geesten van familieleden terug naar aarden komen om het festival te vieren. TET is ook de verjaardag van elke Vietnamees. Iedereen in Vietnam wordt dan een jaartje ouder .

De meesten Vietnamese hebben een week vrij om bij hun familie door te brengen. Daardoor zijn de hoofden in de bussen niet meer te tellen, wordt er met dodelijke snelheden gereden om iedereen op tijd bij zijn familie te brengen en is er veel gesloten. Tot 2 weken na TET roepen de locals nog steeds Chuc mung nam moi (happy new year) en blijven ze de prijzen van veel dingen omhoog gooien.

Na onze eerste oud en nieuw samen gevierd te hebben in het chaotische maar leuke Ho Chi Minh, en uitgebrakt te zijn op een terrasje hebben we langzaam een plannetje gemaakt voor onze maand door Vietnam. We vertrokken die nacht met de slaapbus naar DaLat en zouden vandaar langs de zuidkust rustig naar het Noorden reizen. Als we eenmaal op onze bestemming waren namen we meestal eerst een dagje de tijd om het gebied te verkennen, maakte we de volgende dag een plannetje waar we daarna heen zouden gaan en gingen we de laatste dag weer op pad om de higlights van het gebied waar we waren te zien. Gemiddeld zijn we op iedere plek 2 tot 3 nachten verbleven.

Dalat wat onze eerst volgende bestemming was, bleek een losstaand plaatsje opzich te zijn wat verder weinig te maken heeft met Vietnam. Het ligt op een flinke hoogte, heeft een Franse uitstraling en het klimaat van een goede zomer in Zwitserland. Het stadje ligt tegen een berg waardoor de straatjes alle kanten op slingeren. Het bezoeken van het crazy house was 1 van de hoogtepunten wat er in de stad te doen was, verder vonden wij het een beetje een slaperig stadje. Ook omdat TET nog in volle gang was en er daardoor veel gesloten was. Het crazy house is ontworpen door een rare kunstenaar die er zelf ook in woont en het als een guesthouse runt. Je loopt er in bomen en over een giraffe nek. Mix Alice in wonderland met Gaudi en je komt uit bij dit huis.

Tijdens een dag toeren op een scooter door de prachtige omgeving kwamen we uit bij de Elephant Waterfall. Zelf klimmend en klauterend door de rotsen en stromende beekjes kwamen we uit bij de waterval. Veel Vietnamezen die nog vakantie hadden zaten hier met elkaar biertjes te drinken. Zij waren meer bezig om stiekem foto’s van mij en Luc te maken dan te genieten van de mooie omgeving. Een van onze grootste missies in Dalat was om op zoek te gaan naar een normale maaltijd. Overal op straat werden alleen maar soepjes verkocht waar grote vlees of visballen in dreven. ’S Ochtends, ’s middags en ’s avonds..De bevolking hier leek niks anders te eten.

Gelukkig werd dit helemaal goed gemaakt toen we bij onze volgende bestemming aankwamen. Mui Ne. De bekendste badplaats voor kitesurfers in Vietnam. En bekend om zijn verse vis en bbq’s waar je een nog levend visje uitzoekt en die ze dan voor je op de bbq gooien. Na een erg mooie, maar wederom een bijzondere busrit waren we blij om het strand te zien; een klein busje, teveel bagage, luidruchtige Chinezen en een zo slecht begaanbare weg dat we de km teller niet boven de 25 hebben zien uitkomen.. Maar daardoor konden we wel extra genieten van het geweldige uitzicht, wat zich afwisselde in gebergte, droge woestijnachtige gebieden, rivieren, meertjes, rijstvelden en kleine dorpjes. Mui Ne bestaat uit 1 hele lange weg met hotels, guesthouses en heel veel restaurantjes die allemaal grenzen aan de zee. Je komt hier om te relaxen onder hoge kokospalmen. Maar verder vonden wij een bezoekje aan The old fishing village, waar alle vissers hard aan het werk zijn in hun ronde visserbootjes. De sand dunes voor de zonsondergang. En de fairystream, de naam zegt het eigenlijk al.. een stroompje waar je door heen loopt met een sprookjesachtige natuur om je heen, zeer de moeite waard !

Overigens is het goed om te zien dat er in Vietnam met veel warmte en liefde voor de kinderen wordt gezorgd. Iets te goed misschien.. Het was opvallend om te zien hoeveel te dikke kinderen er voornamelijk in het Zuiden rond liepen. Ook de honden en katten worden goed verzorgd.. wat ergens wel weer tegenstrijdig is, want hondenvlees kan je in Vietnam ook gewoon op de markten terug vinden.. Nog een eigenschap van de Vietnamese waar wij ons niet in konden verplaatsen is het rijgedrag. Totaal onlogisch en levensgevaarlijk! Zo hadden we besloten om op doorreis naar Hoi An onze volgende bestemming, de trein te nemen ipv de nachtbus na het lezen van een nogal schokkend bericht, over het aantal dodelijk ongelukken per jaar. Dit verbaasde me eigenlijk niet, want ook ik had tijdens ons avontuur in de kamikaze nachtbus doodangsten uitgestaan. Slapen was er niet bij, want de soort cocons wat bedden moesten voorstellen zijn voor Aziatische maatjes gemaakt  Ik lag zo vast dat ik geen kant meer op kon. Maar Luc kon er voor de helft nog niet in, waardoor zijn benen en armen er naast bungelde en hij de gordel zo strak om moest doen, om er in de bochten niet uitgeslingerd te worden. Vanuit Mui Ne werden we met een jeep naar het treinstation gebracht. Onze chauffeur had geen haast en reed op zijn uiterste gemakkie op de geasfalteerde wegen terwijl hij ondertussen aan het telefoneren en roken was. Toen hij eenmaal door kreeg dat wij niet meer heel lang hadden om onze slaaptrein te halen, besloot hij om het gas er op te gooien op de onverharde & onverlichte wegen.. Tja.. Om zo maar is een paar voorbeelden te beschrijven ;)

Maar! Wij zaten uiteindelijk net op tijd in de trein. Op naar het plaatsje waar zo enthousiast over wordt gesproken. Hoi An. De grens tussen het Zuiden en Noorden van Vietnam. De nachttrein was ons prima bevallen. We hadden een ranzig 4 persooncabine voor ons tweetjes, maar hadden niks te klagen gezien de rest van de trein. Elke wagon dat je verder naar voren liep, werden de slaapplaatsen en stoelen armoediger. In de paar laatste wagons voor de conducteur stonden alleen maar nog houten bankjes en lagen de mensen verspreid op de grond op karton. De volgende ochtend hadden we vroeg onze wekker gezet, omdat de verkoper van de treinkaartjes ons had gezegd dat we om 08:00 zouden aankomen. Om 12:00 begonnen we hier erg aan te twijfelen en om 16:00 na een treinreis van 20 uur besefte we dat de man ons lichtelijk had voor gelogen. Een oudere Amerikaanse man was ook een beetje in de war toen die onze cabine in kwam lopen om te vragen over hoelang we in Hanoi zouden zijn. Niet wetende dat hij dan nog eens 1000 km moest afleggen, terwijl hij al 1,5 dag in de trein zat. De man vertelde ons dat deze trein en route al bestonden in de Amerika/Vietnam oorlog. Met zijn kompas wees hij ons plekken aan waar vrienden van hem zijn omgekomen in de oorlog. Hij zei dat hoe ouder hij werd hij steeds meer vragen had, maar de antwoordde maar niet kon vinden. Daarom was hij nu weer op deze de lijn gestapt, om zijn vrienden te herdenken en om in contact te komen met de Vietnamese, wat vroeger zijn vijanden waren. Hij bleef maar benadrukken dat hij en de andere soldaten echt niet wisten waar ze toen mee bezig waren. Ik geloof hem.

In Hoi An zaten we in een geweldig hotel. Bij aankomst besloten we direct al om iets langer te blijven. Het zwembad, het lunchbuffet en de gezelligheid van het oude dorpje beviel ons goed. Hoi An was in de 19e eeuw de belangrijkste handelsstad van Vietnam. Nog steeds is het een ontmoetingsplaats voor toeristen uit alle delen van de wereld en het lijkt alsof ze nog precies dezelfde goederen mee nemen als eeuwen geleden alleen dan in een modern jasje. Zij, thee, aardewerk, schilderijen... Het is de plek om kleding op maat te laten maken, waar ik uiteraard gebruik van heb gemaakt en 2 hele leuke jurkjes aan heb overgehouden. ’S Avonds is het oudje stadje nog mooier als overdag. De lampionnen die overal hangen gaan aan en kinderen verkopen papieren lotusbloemen met daarin een kaarsje. Deze kan je in de rivier die door het binnenstadje heen loopt leggen, om een wens te doen of slachtoffers van de tsnunamie te herdenken.

Na Hoi An zijn we wederom met de nachttrein naar het noorden, Hanoi de hoofdstad van Vietnam vetrokken. Met zelf gebrouwen rum van een local kwamen wij de lange treinreis prima door. Nog niet wetende dat er bij aankomst een verschrikkelijke kou op ons stond te wachten..
Hanoi viel ons tegen. Het weer met temperaturen van rond de 10 graden hadden hier ook mee te maken. Geen pretje als je dit niet had verwacht en er in onze backpacks alleen maar kleren zaten voor +25 graden.. Snel op zoek dus naar wat warmere kleding. Voor mij snel te vinden, voor Luc een ramp. Na uren door de stad geslenterd te hebben heeft hij het moeten doen met een shirt met lange mauwen. Niet voldoende voor de trip naar Halong Bay en Mai Chau die de komende dagen zouden volgen.
Halong Bay hebben we een dag bezocht De meeste mensen doen een 2,3 daagse cruise. Maar gezien het slechte weer en het toch gezien willen hebben, kozen wij voor 1 dag. Goed genoeg om een indruk te krijgen. Halong Bay bestaat uit 5000 loodrecht uit zee oprijzende eilandjes. Wind, regen en golven hebben over de jaren heen het kalksteen van de eilandjes uitgesleten en vervormd waardoor er diepe spleten en grotten in de eilandjes zijn ontstaan. Een erg mooi gezicht!

Waar wij ons keer op keer over verbaasd hebben met name in het Noordelijke gedeelte van Vietnam, is dat de Vietnamese gemiddeld 20 van dezelfde kraampjes naast elkaar zetten en dan exact t zelfde verkopen. Vaak ook nog met minimaal 2 of 3 verkopers, die dan eigenlijk heel de dag maar een beetje zitten en af en toe naar mensen wapperen om zo iets proberen te verkopen. Zo hebben ze in Hanoi bijvoorbeeld een straat waar ze alleen maar plakband achter hun kraampjes verkopen. Of zitten er langs de weg 10 vrouwtjes die hun kraampjes 2 meter uit elkaar zitten en allemaal ananas verkopen. Toen ik mij hier over beklaagde bij onze gids in Mai Chau zei hij heel verontwaardigd; ‘Ja maar dat is toch gewoon handig voor de kopers, dan weten ze precies waar ze moeten zijn als ze iets zoeken’. Waarop ik antwoordde ‘ja maar toch niet voor de verkopers, die draaien nooit winst zo’. Inmiddels ben ik me er van bewust dat wij als Westerlingen altijd maar meer, beter en nieuwer willen. Maar dat de mensen hier het prima vinden als ze genoeg verkopen om er ’s avonds van te kunnen eten. Waarom meer en niet meer heel de dag uit kunnen neus kunnen peuteren als er net genoeg brood op de plank komt en je je goed voelt bij het eigenlijk niks doen.. Ik probeer me hier in te verplaatsen, maar vind het toch lastig.

Onze laatste bestemming in het Noorden was het prachtige nog niet heel bekende Mai Chau. Mai Chau ligt tussen de bergen en rijstvelden. De bevolking bestaat uit boeren die op het land werken en in traditionele paalwoningen leven. We verbleven in een homestay bij een familie die op hun land verschillende bamboe hutjes hadden gebouwd. Tijdens het verkennen van het gebied kwamen we uit bij locals die een feestje gaven. We werden uitgenodigd om een kijkje te komen nemen en werden in de kring met dansende behoorlijk aangeschoten locals gesleurd. De zelfgebrouwen rijstwijn was er rond het middaguur al flink ingeslagen bij de feestende mensen.  Toen ik vroeg wat de reden was van al deze gezelligheid antwoordde een man mij ;Happy New Year & Valentine’s Day. Wat beide al achter de rug was, dus gewoon een slaap excuus was om een mooi feestje te houden. De volgende dag zijn we met onze vriendelijke gids een motorbike tocht wezen maken wat ons langs de rijstvelden bracht, waar de bevolking met hulp van buffels keihard aan het werk was om de rijstplantjes op tijd te zaden. In de loop van de dag hebben we onze motorbike geparkeerd en zijn we verder gaan lopen. Steeds dieper de jungle in. Na een flinke klimtocht kwamen we uit in een heel bijzonder jungle dorpje waar de mensen echt nog helemaal back to basic leefde en wij als gekke blanken een grote attractie voor ze waren. Onze laatste dag in Mai Chau hebben we een afgebrokkelde trap van 1300 treden beklommen om bij een grot uit te komen. Na veel gepuf en gemopper van mij kant en aanmoedigingen van Luc zijn kant, was de grot een grote beloning !

Hoe verder onze reis vorderende hoe meer we besefte wat een ontzettend bijzonder en krachtig land Vietnam is. Met zo’n bizarre geschiedenis…. En zoveel jaar onder bezetting geweest van de Chinezen, Russen, Fransen en toen de Amerikanen. Maar na deze verschrikkelijke periodes toch zo snel een eigen cultuur weten neer te zetten en met een oprechte maar ook beschadigde glimlach het toerisme tegemoet komen. Vietnam ontwikkeld zich in een bizar snel tempo. Positief! Maar het heeft zeker ook een keerzijde.. Het Vietnam zoals het een aantal jaar geleden was is het nu al niet meer.. Wie weet hoe het dan over een aantal jaar weer is. Een onontdekt pareltje is het al zeker niet meer. Maar wel nog steeds een pareltje in Azie wat je qua natuur, geschiedenis en cultuur zeker niet mag missen !

Na terug gevlogen te zijn naar het zuiden van Vietnam en daar onze reis afgesloten te hebben om door de Mekong Delta (rivier door Laos, Cambodja, Vietnam en Thailand) de grens van Cambodja over te gaan. Liggen we nu bij te komen aan het zwembad van ons hotel, na de eerste paar dagen in Phomn Penhn, die er bij ons inschoot als een bom… Maar daarover snel meer.

Liefs en een kus van ons!